Παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα ενσταντανέ του τον απεικονίζουν ως επί το πλείστον χαμογελαστό, ο αρχηγός του δεύτερου πλέον κόμματος της Βουλής δεν χαμογελάει γενικώς και πάντα.
Το χαμόγελο αυτό δεν μοιάζει προσποιητό. Βγαίνει μάλλον αβίαστα, διευκολύνοντας έτσι το ούτως ή άλλως επικοινωνιολογικά επιβεβλημένο χαμογελαστό προφίλ που επιτάσσει και συνεπάγεται ο ρόλος του πολιτικού ανδρός, πόσο μάλλον όταν αυτός είναι νέος, συγκροτημένος, φορέας ενός ανανεωτικού αέρα στην αριστερά και εκπροσωπεί το μέλλον του πολιτικού τοπίου της χώρας.
Μέχρι εδώ το χαμόγελο δεν έχει καμία πολυσήμαντη διάσταση. Σημαίνει απλά αυτό που (θέλει να) δείχνει: τη φρεσκάδα της νιότης, την πρόοδο, την ανανέωση, την αναγκαία μεταστοιχείωση των αξιών βάσει των οποίων διεξάγεται μέχρι σήμερα το πολιτικό παιχνίδι στη χώρα.
Όταν όμως το χαμόγελο σκάει μετά τις εκλογές, συνοδευόμενο από την παγιωμένη πλέον επίγνωση ότι η παράταξη που σύρει πίσω του δεν είναι πια μία πολιτική δύναμη μεταξύ άλλων, αλλά το δεύτερο σε ψήφους κόμμα των νωπών ακόμη εκλογών της Κυριακής, τότε το χαμόγελο αποκτά ενδιαφέρουσες σημασίες που υπερβαίνουν το επίπεδο της απλής επικοινωνιακής τακτικής.
Θα είκαζε κανείς πως ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε λόγο να χαμογελάει: το κόμμα του βγήκε από την αφάνεια των μικρών κομμάτων και παίζει βαρύνοντα ρόλο στη διεξαγωγή του παιχνιδιού. Δεν βγήκε όμως πρώτο, πράγμα που δεν φαίνεται να ενοχλεί καθόλου τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ούτε τον αποτρέπει από να συνεχίσει να χαμογελά με πολύ νόημα πλέον.
Ένα χαμόγελο που ενδεχομένως να γίνει βροντερό γέλιο αφού, έχοντας αποφύγει το σκόπελο της διαχείρισης της κρίσης και της τρομερά δύσκολης συγκυρίας στην οποία μάλλον θα προσκρούσει με δύναμη η ΝΔ του Σαμαρά, ο κ. Τσίπρας ίσως βλέπει ήδη τον εαυτό του θριαμβευτή, όταν στις επόμενες εκλογές η ενδεχόμενη και πάρα πολύ πιθανή κατάρρευση της ΝΔ, έπειτα από τη μετωπική με την κρίση, θα εκτινάξει τον τριαντάρη πολιτικό και το κόμμα του στα ύψη, δίνοντάς του την μοναδική ευκαιρία να εμφανιστεί ως πραγματικός σωτήρας.
Κι έτσι όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμογελαστοί και ευχαριστημένοι.
Το χαμόγελο αυτό δεν μοιάζει προσποιητό. Βγαίνει μάλλον αβίαστα, διευκολύνοντας έτσι το ούτως ή άλλως επικοινωνιολογικά επιβεβλημένο χαμογελαστό προφίλ που επιτάσσει και συνεπάγεται ο ρόλος του πολιτικού ανδρός, πόσο μάλλον όταν αυτός είναι νέος, συγκροτημένος, φορέας ενός ανανεωτικού αέρα στην αριστερά και εκπροσωπεί το μέλλον του πολιτικού τοπίου της χώρας.
Μέχρι εδώ το χαμόγελο δεν έχει καμία πολυσήμαντη διάσταση. Σημαίνει απλά αυτό που (θέλει να) δείχνει: τη φρεσκάδα της νιότης, την πρόοδο, την ανανέωση, την αναγκαία μεταστοιχείωση των αξιών βάσει των οποίων διεξάγεται μέχρι σήμερα το πολιτικό παιχνίδι στη χώρα.
Όταν όμως το χαμόγελο σκάει μετά τις εκλογές, συνοδευόμενο από την παγιωμένη πλέον επίγνωση ότι η παράταξη που σύρει πίσω του δεν είναι πια μία πολιτική δύναμη μεταξύ άλλων, αλλά το δεύτερο σε ψήφους κόμμα των νωπών ακόμη εκλογών της Κυριακής, τότε το χαμόγελο αποκτά ενδιαφέρουσες σημασίες που υπερβαίνουν το επίπεδο της απλής επικοινωνιακής τακτικής.
Θα είκαζε κανείς πως ο κ. Αλέξης Τσίπρας έχει κάθε λόγο να χαμογελάει: το κόμμα του βγήκε από την αφάνεια των μικρών κομμάτων και παίζει βαρύνοντα ρόλο στη διεξαγωγή του παιχνιδιού. Δεν βγήκε όμως πρώτο, πράγμα που δεν φαίνεται να ενοχλεί καθόλου τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ ούτε τον αποτρέπει από να συνεχίσει να χαμογελά με πολύ νόημα πλέον.
Ένα χαμόγελο που ενδεχομένως να γίνει βροντερό γέλιο αφού, έχοντας αποφύγει το σκόπελο της διαχείρισης της κρίσης και της τρομερά δύσκολης συγκυρίας στην οποία μάλλον θα προσκρούσει με δύναμη η ΝΔ του Σαμαρά, ο κ. Τσίπρας ίσως βλέπει ήδη τον εαυτό του θριαμβευτή, όταν στις επόμενες εκλογές η ενδεχόμενη και πάρα πολύ πιθανή κατάρρευση της ΝΔ, έπειτα από τη μετωπική με την κρίση, θα εκτινάξει τον τριαντάρη πολιτικό και το κόμμα του στα ύψη, δίνοντάς του την μοναδική ευκαιρία να εμφανιστεί ως πραγματικός σωτήρας.
Κι έτσι όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ είναι χαμογελαστοί και ευχαριστημένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου